یکی از اشارات غیر کلامی که کمترین توجه را به خود معطوف داشته اما از بیشترین قدرت برخوردار است، توسط کف دست انسان ارائه میشود؛ و زمانی که به نحو صحیح مورد استفاده قرار گیرد توشهای از اقتدار برای استفادهکنندهاش فراهم میکند و قدرت صدور فرمان سکوت به دیگران را میدهد.
در حرکات کف دست، سه حالت اصلی وجود دارد: کف دست رو به بالا، کف دست رو به پایین و کف دست بسته با یک انگشت به حالت اشاره. تفاوت بین این سه حالت، با یک مثال مشخص میشود: فرض کنیم که از شخصی درخواست میکنید که جعبهای را بلند کند و به نقطهی دیگری در همان اتاق حمل کند. فرض را بر این میگذاریم که شما از یک نوع آهنگ صدا، کلمات و حالت چهره استفاده میکنید و فقط حالت کف دستهای خود را تغییر میدهید. حالت کف دست رو به بالا به عنوان یک حرکت غیر تهدید آمیز و سلطهپذیر استفاده میشود که یادآور التماس گدای خیابانی است. شخصی که از او درخواست حرکت دادن جعبه شده است، احساس نمیکند که درخواست همراه با فشار است و در یک وضعیت معمولی مافوق یا زیر دست، از این درخواست احساس تهدیدشدگی نمیکند. زمانی که کف دست برگشته و به سمت پایین است، بلافاصله اقتدار را تداعی میکند. شخصی که از او چنین درخواستی شده، احساس میکند که برداشتن جعبه یک فرمان است و شاید نسبت به شما احساس دشمنی بکند، که این بستگی به نوع ارتباط شما با او دارد.
به عنوان مثال، اگر شخصی که از او این درخواست را نمودهاید، همکار هم تراز شما است، میتواند درخواست شما را که با کف دست رو به پایین همراه بوده رد کند؛ اگر کف دست شما به سمت بالا باشد، تمایل بیشتری به پذیرفتن درخواست شما نشان میدهد. اگر شخصی که این درخواست از او میشود، زیر دست شما باشد، این حرکت قابل قبول است زیرا شما از اقتدار لازم برای استفاده از آن برخوردار میباشید.
استفاده از انگشت اشاره یکی از ناراحت کنندهترین اشاراتی است که یک شخص میتواند در حین صحبت کردن به کار ببرد، به خصوص موقعی که همراه با کلمات سخنگو ضربه بزند. اگر شما عادت به این کار دارید، توجه خود را به حرکات کف دست رو به پایین و بالا معطوف نمایید. به زودی در مییابید که رفتار راحتتری توسط شما ایجاد میشود و اثر مثبتتری بر دیگران میگذارید.